مشخص نیست که چرا بیماران مبتلا به نوروپاتی بینایی ارثی Leber، یک اختلال میتوکندریایی که باعث نابینایی می شود، فواید کمی را در چشم درمان نشده خود نیز تجربه کردند.

در یک کارآزمایی ژن درمانی فاز 3 که برای بهبود بینایی در بین بیماران مبتلا به نوروپاتی ارثی بینایی Leber انجام شد، گیرندگان بینایی بهتری در هر دو چشم داشتند حتی اگر تنها یکی از آنها تحت درمان قرار گرفت. نتایج و تحقیق در مورد توضیحات احتمالی برای یافته ها در 9 دسامبر در Science Translational Medicine منتشر شد.

توماس کوریدون، که ژن درمانی چشمی را در دانشگاه آرهاوس دانمارک مطالعه می‌کند و در این کار دخالتی نداشت، می‌گوید: این مقاله پیامدهای بالینی بسیار قوی دارد که شاید یک تزریق تنها برای اثرات دوطرفه کافی باشد.

شروع نوروپاتی ارثی بینایی لبر (LHON) ناگهانی است. بیماران - معمولاً مردان جوان - شروع به از دست دادن بینایی در مرکز یک چشم می کنند. در عرض چند ماه، چشم دیگر دنبال می شود و آنها را از نظر قانونی نابینا می کند. این بیماری در اثر جهش نقطه ای در ژنوم میتوکندری ایجاد می شود که منجر به اختلال عملکرد و مرگ سلول های گانگلیونی شبکیه می شود که آکسون های آن عصب بینایی را تشکیل می دهند. حدود 70 درصد از بیماران دارای جهش مشابهی هستند که به MT-ND4 معروف است.

پاتریک یو-وای-من، چشم پزشک در دانشگاه کمبریج در بریتانیا می گوید: «اگر می خواهید از جایی شروع کنید، منطقی است که با این نوع مقابله کنید. او و همکارانش، از جمله تیم‌هایی از GenSight Biologics و گروهی به سرپرستی خوزه آلن ساحل، چشم‌پزشک مرکز پزشکی دانشگاه پیتسبورگ، و همچنین گروه‌های دیگر، قبلاً نشان داده بودند که جهش نقطه‌ای را می‌توان در مدل‌های حیوانی و در کشت سلولی با استفاده از ژن اصلاح کرد. درمان.

Yu-Wai-Man توضیح می دهد که دریافت مواد ژنتیکی به ژنوم میتوکندری دشوار است زیرا میتوکندری ها دارای دو غشاء هستند، یک غشای بیرونی و داخلی. در کارآزمایی بالینی، او، ساحل و همکارانش با تزریق یک وکتور AAV حاوی یک کپی وحشی از ژن ND4 با یک توالی هدف‌گیری میتوکندریایی اضافه شده بر این مانع غلبه کردند - استراتژی که قبلاً نشان داده شده بود محصول پروتئین ND4 را به درستی هدایت می‌کند. و سایر ژن های میتوکندری به اندامک.

هر یک از 37 بیمار، شش تا 12 ماه پس از شروع کاهش بینایی، ویروس درمانی را از طریق یک تزریق به مایع زجاجیه در یک چشم دریافت کردند. آنها همچنین یک درمان ساختگی در چشم دیگر دریافت کردند: یک جراح چشم را با یک کانول بلانت فشار داد تا تزریق را شبیه سازی کند.

یو وای من به دانشمند می گوید: «ما فکر می کردیم که اگر قرار باشد اثری وجود داشته باشد، به آن چشم منزوی می شود و سپس دیگری کنترل داخلی کامل خواهد بود. اما همانطور که معلوم شد، اینطور نبود.»

با اندکی تأخیر در چشم تحت درمان شم، هر دو چشم شروع به بهبود کردند. تا هفته 96 پس از درمان، 29 نفر از بیماران در هر دو چشم حدت بینایی پیدا کردند و کیفیت زندگی خود را افزایش دادند.

بایرون لام، چشم‌پزشک دانشگاه میامی که در این مطالعه شرکت نداشت، می‌گوید: «بیماران بهبود می‌یابند، اما حتی با درمان، هنوز در سطح بسیار پایینی عمل می‌کنند. بسیاری از افراد در پایان مطالعه هنوز نزدیک به کوری قانونی بودند.

یو-وای-من و همکارانش برای تعیین اینکه چگونه اثر دوطرفه ممکن است رخ دهد، ویروس درمانی را به یک چشم از سه میمون تزریق کردند. سه ماه بعد، آنها DNA ویروسی را در چشم و عصب بینایی که تزریق نشده بود پیدا کردند. این احتمال را افزایش می دهد که ناقل ویروسی پروتئین نوع وحشی را در چشم درمان نشده تامین می کند، اما اثبات محکمی نیست.

یافتن DNA ویروسی در چشم درمان‌نشده در نخستی‌ها «کمی از قطعی بودن کوتاه‌تر است، زیرا بیان DNA به تنهایی ثابت نمی‌کند که شما در حال دریافت اثر درمانی هستید. مارک پنسی، چشم پزشک در دانشگاه علوم و بهداشت اورگان که در این کار شرکت نکرده است، می گوید: تشخیص DNA به معنای وجود بیان mRNA یا تولید پروتئین نیست.

یو-وای-من معتقد است که کار قبلی نشان داده است که ممکن است "گسترش بین عصبی ناقل وجود داشته باشد، اما ما همچنین باید ذهن انتقادی داشته باشیم و فکر کنیم که ممکن است توضیحات دیگری وجود داشته باشد." او می‌افزاید، ممکن است تزریق ناقل در یک چشم منجر به نوعی التهاب موضعی شود که بیوژنز میتوکندری را القا می‌کند، بنابراین میتوکندری را بهتر کار می‌کند. گزینه دیگر این است که بهبود در یک چشم منجر به سازماندهی مجدد در بخشی از مغز می شود که سیگنال های چشم را تفسیر می کند، که می تواند به طور کلی بینایی را تقویت کند.

بن لی، چشم پزشک در بیمارستان تونگجی در چین، به طور واضح، تحقیقات بیشتری برای درک مکانیسم های اساسی در مورد چگونگی انتشار بین چشمی ناقل DNA ویروسی و اینکه آیا مکانیسم های دیگری وجود دارد که توسط آن اعصاب بینایی به طور مستقیم ارتباط برقرار می کند، مورد نیاز است. در یک ایمیل به The Scientist می نویسد که در این مطالعه شرکت کرده است. لی توضیح می دهد که گروه او همچنین گزارش داده اند که مواد تزریق شده در یک چشم می تواند به عصب بینایی دیگر برسد.

او می نویسد که این یافته ها پیامدهایی برای چگونگی انجام این نوع تحقیقات در آینده دارد. آن‌ها نشان داده‌اند که «چشم‌های تحت درمان شمعی نمی‌توانند به عنوان «کنترل داخلی واقعی» برای مطالعات بالینی عمل کنند.»

«وقتی این مقاله را می خوانید، کمی هیجان زده می شوید، و سپس به جهاتی، کمی ناامید می شوید، زیرا به نظر می رسد که نوعی اثر مثبت با این درمان وجود دارد – این که کاری بیش از آنچه که اتفاق می افتد انجام می دهد. فقط با سابقه طبیعی بیماری. متأسفانه، نتایج با این واقعیت که شما یک چشم را درمان می کنید، مخدوش می شود، اما بعد از آن، بهبودی در چشم کنترل درمان نشده مشاهده می شود.» Pennisi به The Scientist می گوید. «این سؤال واقعاً تبدیل می شود. . . چرا به این نتیجه رسیدی؟»

همراه با همکاران دانشگاهی، Yu-Wai-Man، که برای GenSight Biologics مشاوره می کند، همچنان به بررسی این سوال ادامه می دهد زیرا آنها بر روی آزمایشات بالینی در حال انجام این درمان تمرکز می کنند.