هر بارداری منحصر به فرد است، اغلب مملو از شادی است. اما بارداری (اولین) من سنگین و ویرانگر و تقریباً آسیب زا بود. به‌عنوان یک وبلاگ‌نویس، کلمات نوشته شده می‌توانند تجربه را به پایان برسانند، پس از آن من می‌توانم سعی کنم به جای اینکه همیشه به آن فکر کنم، ادامه دهم، امیدوارم زمان بتواند به بقیه موارد رسیدگی کند.

5 ماه گذشته سنگین ترین زمان در تمام 32 سال زندگی من بوده است، با فراز و نشیب های زیادی همراه با دردهای جسمی و روحی.

من متوجه هستم که سقط جنین، مرده‌زایی، سقط جنین یا حتی مرگ نوزاد در زندگی غیرمعمول نیست (حدود 10 تا 20 درصد بارداری‌های شناخته شده به سقط جنین ختم می‌شود)، فقط مردم معمولاً از صحبت کردن در مورد آن اجتناب می‌کنند.

نوشتن آن به من این فرصت را می‌دهد تا از دیگرانی که رنج می‌برند یا از فقدانی مشابه رنج می‌برند حمایت کنم، برای شما عشق و شجاعت می‌فرستم، زمان شفا خواهد یافت.

زمان سنجی

22 اکتبر 2021 بود، متوجه شدم که یک هفته برای پریودم تاخیر داشتم. بعد از اینکه آزمایش خودم انجام دادم و به دنبال آن به پزشک خانواده مراجعه کردم تا با آزمایش خون تأیید شود، تأیید شد که من واقعاً در هفته 5 بارداری هستم، این خبر بسیار خوبی بود.

در ضمن اول ماه مادربزرگ شوهرم بر اثر سانحه از دنیا رفت، غم بزرگی برای خانواده به خصوص مادرشوهرم بود. به دلیل کووید، ما نمی‌توانستیم به راحتی به چین برگردیم، بنابراین فقط می‌توانیم از طریق چت ویدیویی از خانواده حمایت عاطفی کنیم. وقتی 2 هفته بعد از تشییع جنازه مادربزرگ اعلام کردیم نوزادی در راه است، همه احساس کردیم که کائنات به عنوان جبران از دست دادن ما هدیه ای به ما تقدیم کردند، توانستیم غم خانواده را پرت کنیم تا آنها بتوانند حرکت کنند. روی زندگی جدید و تمرکز بر آن

تقریباً در همان زمان، در محل کار، در سپتامبر 2021، تیم من یک پروژه سنگین را ارائه داد که من به طور فعال (در حوزه خود) با استرس بسیار زیاد برای تقریباً 2 سال رهبری کردم، قطعاً منصفانه است که در نظر بگیریم، اولین بچه پروژه بود. پرتاب، پس از تحویل آن، نوزاد دوم (واقعی من) آمد.

تا زمانی که کودک 3 ماهه شود، درست در زمان کریسمس خواهد بود، بنابراین می‌توانیم یک سورپرایز ویژه را در کارت کریسمس اعلام کنیم، و در طول فصل جشنواره، شادی بیشتری را به شبکه من اضافه کنیم.

قرار بود موعد تولد نوزاد در 30 ژوئن 2022 باشد، تابستان همیشه در بلژیک قدردانی می شود، معمولا آفتابی است، اما نه خیلی گرم.

در کل، من و شوهرم R بسیار خوشحال بودیم، زمان تولد نوزاد عالی بود.

سه ماهه اول

سه ماهه اول بارداری من فوق العاده بود، هیچ واکنش هورمونی مثل حالت تهوع صبحگاهی، حساسیت غذایی، یا حتی یک ذره خونریزی باکره نداشتم، تنها واکنش من اگر بخواهم چیزی بگویم این بود که بیشتر گرسنه می شدم. . حتی گاهی فکر می‌کردم که آیا واقعاً باردار هستم یا نه، اما می‌دانستم که هستم، نمی‌توانستم صبر کنم تا نوزاد را در اولین سونوگرافی در هفته هشتم ببینم.

در همین حین، من شروع به انجام حرکات منظم مانند شنا، پیاده روی و بدمینتون کردم تا مطمئن شوم که کودک سالم بماند و زایمان به خوبی انجام شود. هرگز در زندگی ام اینقدر انگیزه ورزش را نداشتم. R همچنین شروع به تحقیق برای یافتن یک مهدکودک در نزدیکی ما کرد. بله، در بلژیک، شما باید به محض بارداری یا حتی زمانی که قصد دارید با مهدکودک مشورت کنید.

بالاخره هفته 8 بود، ما به یک متخصص زنان در شهرم رفتیم، سونوگرافی از بچه انجام دادیم، هیچ شباهتی به بچه نداشت، بیشتر شبیه ماهی بود. دکتر تأیید کرد که همه چیز خوب به نظر می رسد، سپس او ضربان قلب کودک را پخش کرد، بسیار سریع بود، مانند اسبی که می دود. در همان لحظه، من و آر، دست در دست هم گرفته بودیم و پر از عشق به هم نگاه می کردیم، قطعاً متقاعد شدیم که زندگی در من رشد می کند. این اولین بار بود که احساس می کردیم بالاخره قرار است پدر و مادر شویم.

هلیگ هارت، لوون

لوون، یک شهر دانشگاهی زیبا در بلژیک، جایی است که من و R در مدرسه با هم آشنا شدیم، ما 7 سال در آنجا زندگی کردیم. زمانی که قرار می گذاشتیم، تقریباً در تمام خیابان های شهر دوچرخه می زدیم یا راه می رفتیم. مثل زادگاه ما در خارج از چین است. آخرین آپارتمان اجاره‌ای ما در لوون در Heverlee بود، خیابانی که یک طرف آن پارک کوچک، طرف دیگر یک قبرستان، در کنار ایستگاه پلیس و Sportoase، بسیار آرام، امن و راحت بود. حتی اگر 5 سال پیش به حومه بروکسل نقل مکان کردیم، تقریباً هر آخر هفته به لوون می رویم، برای خرید، برای رستوران مورد علاقه خود، فروشگاه آسیایی مورد علاقه مان، برای ملاقات با دوستان و غیره به آنجا می رویم.

بنابراین وقتی شروع به بحث در مورد محل زایمان کردیم، اولین اولویت ما Leuven بود، نه تنها به این دلیل که آشنا بود، بلکه به این دلیل که همه پزشکان و کارکنان به خوبی انگلیسی صحبت می کردند. من قبلاً برای مدت کوتاهی در بروکسل زندگی می کردم، تقریباً برخی از کارکنان بیمارستان فقط به زبان فرانسه صحبت می کنند، همانقدر که من می خواستم زبان فرانسه خود را تمرین کنم، باور کنید، وقتی در شرایط پزشکی بودید، می خواستید با اولین تماس خود با شما ارتباط برقرار کنند. یا زبان دوم، به جای ارتقاء سطح مهارت های زبانی خود.

هلیگ هارت یک بیمارستان در لوون است، آنها با بخش زایمان خود شهرت بسیار خوبی دارند. بسیاری از دوستان من نوزادان خود را در آنجا به دنیا آوردند و من فقط چیزهای خوبی در مورد متخصص زنان آنها شنیدم. بنابراین ما قرار ملاقات 12 هفته ای خود را با دکتر سی در هلیگ هارت گرفتیم. 20 دقیقه رانندگی در مقایسه با 6 دقیقه رانندگی بود، اما برای ما مشکلی نبود.

هفته 12

معمولاً در بلژیک، دومین بار برای پیگیری بارداری در هفته 12 است، برای بررسی سونوگرافی دیگر برای بررسی رشد نوزاد، و یک آزمایش خون مهم به نام تست NIPT (آزمایش غیر تهاجمی قبل از تولد).

آزمایش NIPT برای غربالگری بیماری های کروموزومی مانند سندرم داون (تریزومی 21)، سندرم ادواردز (تریزومی 18) و سندرم پاتو (تریزومی 13) در نوزاد با اندازه گیری DNA نوزاد، اما از طریق خون گیری از مادر غیر تهاجمی است زیرا از 12 هفتگی به بعد، مقدار کافی خون نوزاد در خون مادر در گردش است. آنها فقط باید مقداری خون از من بگیرند، سپس از طریق برخی پردازش، می توانند خون موجود جدید (جفت و خلیج) را از مادر جدا کنند. با استفاده از این فناوری، آنها به راحتی می توانند سلامت ژنتیکی نوزاد و همچنین جنسیت را تجزیه و تحلیل کنند. اختراع بزرگ، یک جهش بزرگ در صنعت پزشکی.

در سال 2013، آزمایش NIPT در بلژیک معرفی شد، این آزمایش بعداً از سال 2017 تحت پوشش بیمه سلامت بلژیک قرار گرفت، بنابراین به یک فرآیند استاندارد در پیگیری بارداری من تبدیل شد.

هنگامی که نوزاد در هفته 12 بود، در ماه دسامبر بود، معمولاً اکثر مردم برای کریسمس و سال نو 2 هفته تعطیلات می گیرند. یک هفته هم برای سفر به ایتالیا برنامه ریزی کردیم.

ملاقات با دکتر سی

در 9 دسامبر برای پیگیری بارداری 12 هفته ای خود به بیمارستان هلیگ هارت آمدیم. وقتی دکتر سی ما را از اتاق انتظار برد، اولین باری بود که ما را ملاقات کردیم. او زنی لاغر و قد بلند در اواسط 30 سالگی است، او به آرامی و با صدای کم صحبت می کند، اما نسبتاً واضح، ثابت و آرام صحبت می کند. ما خودمان را معرفی کردیم و فایل هایمان را در سیستم او راه اندازی کردیم. سپس برای دومین بار با کودک ملاقات کردیم که او سونوگرافی روی آن انجام داد. در آن زمان، کودک از قبل کمی بیشتر شبیه یک نوزاد به نظر می رسید. ما می توانستیم سر، بدن، پاها و بازوها را تشخیص دهیم. همه چیز عادی به نظر می رسید. سپس برای آزمایش NIPT خون گرفتیم، چون من و همسرم همیشه سالم بودیم، بنابراین در آن زمان، برای ما، اهمیت آزمایش NIPT فقط یافتن جنسیت نوزاد بود.

برنامه ما این بود که قبل از عزیمت برای تعطیلات به ایتالیا، نتیجه را به ما اطلاع دادند و می توانستیم یک پسر یا یک دختر را با عشق جشن بگیریم.

نتیجه تست NIPT

قبل از تعطیلات ما، یک روز جمعه ساعت 16:00، دکتر C با تلفن همراه من تماس گرفت، او گفت آزمایش NIPT بیرون آمد. او پیشنهاد داد دوشنبه آینده برای توضیح یک قرار ملاقات بگذارد، اما من به او گفتم که قرار بود از آخر هفته برای تعطیلات برویم، شاید بتوانیم بعد از هفته همدیگر را ببینیم، اما او به مدت 2 هفته به تعطیلات می رود. بنابراین تصمیم گرفت تلفنی به من توضیح دهد. غربالگری 3 بیماری شناخته شده خوب بود، اما در کروموزوم های نوزاد استثناهایی وجود داشت، کارکنان آزمایشگاه چیزی را پیدا کردند که هرگز روی نوزاد ندیده بودند، بنابراین آنها مایلند چند آزمایش اضافی انجام دهم.

"استثناها در کروموزوم کودک" مانند طوفانی بود که از تلفن به من برخورد کرد، دیگر چیزی نمی شنیدم، کلمه "استثنا" را روی کودکم دوست نداشتم.

در دهه 90، چین سخت‌گیرانه‌ترین سیاست تک فرزندی را داشت، من به عنوان فرزند دوم خانواده‌ام به دنیا آمدم، بنابراین وجود خودم یک استثنا بود. من از یک روستای کوچک آمدم و در دانشگاه پیشنهاد تحصیل در بلژیک به من داده شد، من نماینده دانشجویی برای سخنرانی فارغ التحصیلی برای هر دو مقطع کارشناسی ارشد بودم و با وجود مشکلاتی که در کار داشتم، موفق شدم پس از فارغ التحصیلی در بلژیک ساکن شوم. بازار آن زمان

پس بله، زندگی من پر از استثناها و موارد خوب است. اما از نظر مادر بودن برای نوزاد متولد نشده، استثنایی نمی‌خواهم، تنها امیدم این است که طبیعی باشد.

پس از چند نفس عمیق، تلفنی از دکتر C درخواست کردم که دوباره برای من توضیح دهد که چه اتفاقی می افتد و چه کاری باید انجام دهم. در نهایت، ما توافق کردیم که در عرض 3 هفته برای آزمایش دیگری ملاقات کنیم - آمنیوسنتز، تا تأیید کنیم که این ناهنجاری روی جنین یا جفت است، زیرا آزمایش NIPT نمی تواند خون را از جفت یا نوزاد تشخیص دهد (هر دو از تخمک بارور شده هستند). .

آمنیوسنتز

آمنیوسنتز روشی است که برای برداشتن نمونه کوچکی از مایع آمنیوتیک برای آزمایش استفاده می شود. این مایعی است که جنین را در یک زن باردار احاطه کرده است. مایع آمنیوتیک حاوی سلول هایی است که توسط جنین ریخته می شود. این سلول ها دارای اطلاعات ژنتیکی هستند که می توان از آنها برای تشخیص اختلالات ژنتیکی استفاده کرد

این یک آزمایش تهاجمی است، زیرا در طول فرآیند، احتمال شکستن کیسه آمنیو و سقط جنین وجود دارد. این روش معمولاً تنها زمانی انجام می شود که یک ناهنجاری در سونوگرافی یا آزمایش NIPT وجود داشته باشد.

بعد از تماس تلفنی فقط می دانستم که بعد از سال جدید که همه از تعطیلات برگشتند، قرار ملاقاتی با UZ Leuven برای انجام آمنیوسنتز دارم. برای من روشن نشد که مشکل چیست و چرا این اتفاق افتاده است، تنها پیام این است که استثنا وجود دارد.

در آن روز در محل کار، آخرین جلسه من ساعت 17:30 بود، قرار بود با یکی از اعضای تیم جلسه ای تن به تن داشته باشم. فهمیدم که او با مشکلاتی روبرو بود، و برنامه این بود که گوش کند و کمکی ارائه دهد، اگر نه حداقل برای تشویق او. پس از تماس تلفنی، من به او در تیم ها پیام دادم و با مهربانی از او خواستم که آن را بعد از تعطیلات منتقل کنم، زیرا خودم شرایط خاصی داشتم و نمی توانستم او را تشویق کنم. آن روز زودتر سر کار رفتم.

غروب، زمانی که ر از سر کار برگشت، شروع کردم به توضیح دادن صحبت های دکتر سی برای او، اما متوجه شدم که نمی توانم چیزی را به وضوح بگویم قبل از اینکه گریه کردم و شروع به هق هق کردم. بعد از اینکه آرام شدم، هنوز متوجه شدم که نمی توانم توضیح دهم که چه اتفاقی افتاده است، تنها چیزی که می دانستم این بود که بعد از 3 هفته، یک عمل به نام آمنیوسنتز را برای بررسی نوزاد انجام می دهیم، خود این روش 1/1000 شانس دارد. از دست دادن آن.

من و آر 13 سال پیش در دانشگاه لوون با هم آشنا شدیم، تا به حال 5 سال است که ازدواج کرده ایم. او همیشه این همراه آرام در کنار من بوده است، هر زمان که استرس، مضطرب، دیوانه یا هیجان زده هستم، او کسی است که انرژی مرا متعادل می کند. ما یک مسابقه عالی برای شخصیت هستیم.

او به ما پیشنهاد داد که برای تعطیلات برویم و به آن فکر نکنیم و بعد از 3 هفته متوجه شویم، یا اگر نتوانستم از تعطیلات لذت ببرم، می توانیم آن را هم کنسل کنیم، بنابراین می توانیم قبل از تعطیلات دکتر C را هفته آینده ملاقات کنیم. آن شنبه، پس از ملاقات با یکی از دوستان در هنگام ناهار، تصمیم گرفتیم با وجود از دست دادن تمام رزروها، تعطیلات را لغو کنیم، زیرا در ذهنم نمی توانستم 3 هفته با برخی ناشناخته ها در مورد عامل مهم زندگی ام صبر کنم.

خوشبختانه دوشنبه آینده با دکتر سی قرار ملاقات گرفتیم.

هفته 13

دوشنبه ها، دکتر سی در UZ Leuven، یکی از بهترین بیمارستان های دانشگاهی در بلژیک کار می کند. برای یک بیمار، بیمارستان دانشگاه کمی بحث برانگیز است، مزیت آن این است که پزشکان در آنجا اساتید پزشکی نیز هستند، بنابراین نه تنها بیماران را درمان می کنند، بلکه مرز تحقیقات پزشکی هستند، آنها از پیچیده ترین پزشکی آگاه هستند. موارد در سراسر جهان؛ از سوی دیگر، همچنین مکانی برای یادگیری و تمرین دانشجویان پزشکی در طول دوره کارآموزی است. بنابراین به‌عنوان یک بیمار، به احتمال بسیار زیاد برای عمل عادی خود با یک کارآموز مواجه خواهید شد (البته تحت نظارت)، از سوی دیگر، زمانی که وضعیت پزشکی شما بحرانی است، در عین حال بهترین منبع را نیز در اختیار خواهید داشت.

ما هلیگ هارت را به‌عنوان بیمارستان زایمان خود انتخاب کردیم، زیرا نمی‌خواستیم توسط کارورزان در مورد چنین موضوع مهم پزشکی تمرین کنیم، و البته، در ابتدا به سلامت نوزادمان اطمینان داشتیم. با این حال، از آنجایی که ما کمی پیچیدگی داشتیم، به هر حال باید توسط UZ Leuven رسیدگی شود. خوشبختانه، دکتر C در هر دو بیمارستان کار می کند، بنابراین او می تواند به راحتی برای ما در UZ Leuven وقت رزرو کند.

بعدازظهر آن دوشنبه، به دفتر او در UZ Leuven رسیدیم. او شروع به کشیدن روی یک تکه کاغذ کرد و به ما توضیح داد که در طول آزمایش NIPT، تیم یک ناهنجاری به نام تریزومی 2 در خون پیدا کرد. 2 احتمال وجود داشت:

1. تریزومی 2 روی نوزاد، سپس نشان داد که ژن نوزاد کاملاً سالم نیست، اما او مطمئن نبود که تأثیر دقیق آن چه خواهد بود.

2. تریزومی 2 روی نوزاد نیست، بلکه فقط روی جفت است، پس به این معنی است که ژنتیک کودک مشکلی ندارد، اما جفت ممکن است مشکلاتی داشته باشد.

احتمال اولین احتمال کمتر بود، زیرا جنینی با کروموزوم‌های غیرطبیعی معمولاً در مراحل اولیه منجر به سقط خود به خود می‌شود، اما اگر روی نوزاد ظاهر می‌شد، چون در تخصص او نبود، ما با این موضوع آشنا می‌شویم. بخش ژنتیک برای انجام مشاوره ژنتیک اگر در گزینه دوم قرار می گرفتیم، آن وقت موضوع از شدت کمتری برخوردار بود، باید یک پیگیری پزشکی دقیق روی نوزاد انجام می دادیم، ممکن بود جفت در چند هفته گذشته نتواند مواد مغذی کافی را تامین کند، ما می توانستیم زودتر بچه را بیرون بیاورید و در خارج از رحم به او غذا دهید.

دکتر سی مطمئن به نظر می‌رسید که احتمال دوم چیزی است که بیمارستان می‌تواند از عهده آن برآید، اگرچه برای ما به‌عنوان والدین، هنوز خبر بدی بود، بهترین چیزی بود که می‌توانستیم به آن امیدوار باشیم. برای تأیید 1 یا 2، هنوز باید تا هفته 15 منتظر بمانیم تا آمنیوسنتز را انجام دهیم، در آن روز، کاری که می‌توانیم انجام دهیم این بود که یک سونوگرافی دیگر انجام دهیم تا بررسی کنیم که آیا چیزی برای نگرانی در مورد جنین وجود دارد یا خیر.

قبل از اینکه به سمت میز سونوگرافی برویم، دکتر C از من پرسید که آیا سؤال دیگری دارم، من گفتم: "فراموش کردم جمعه گذشته تلفنی درباره جنسیت کودک بپرسم."

من همیشه ترجیح می‌دهم یک دختر داشته باشم، تصور می‌کردم خیلی کارها را با یک دختر انجام می‌دهم و می‌دانم وقتی او بزرگ شود، همچنان به خانواده اصلی‌اش نزدیک می‌شود. در خانواده ام، با وجود دعواهای دوران بزرگ شدن، من و خواهرم خیلی صمیمی هستیم، ما بیش از یک دوست هستیم.

"این یک پسر است".

دیگه نتونستم جلوی اشکامو بگیرم و شروع کردم به گریه کردن. من گریه کردم نه به این دلیل که بچه دختر نبود، بلکه از آن لحظه به بعد بیشتر در مورد کودکم می دانستم. من دیگر به کودک به عنوان "آن" اشاره نمی کنم، بلکه "او" برای من یک انسان است. در آن لحظه برایم مهم نبود که بچه پسر باشد یا دختر، فقط امیدوار بودم سالم باشد و من عاشق جهنم او خواهم بود.

سومین سونوگرافی - هفته 13

سپس به تخت سونوگرافی رفتم تا نوزاد را بررسی کنم، نور برای تجسم بهتر صفحه نمایش خاموش شد. دکتر سی با این روند بسیار آشنا بود، او قسمت های مختلف نوزاد را بررسی کرد، اندازه گیری ها و ضربان قلب زیاد بود، اتاق واقعا ساکت و تاریک بود و من حتی جرات نفس کشیدن با صدای بلند را نداشتم. من به تصاویر کودک روی صفحه نگاه می کردم، حتی گاهی اوقات او پرش های شادی در من داشت.

اشک‌هایم همچنان می‌ریختند، R دستم را گرفت و گفت: "خوب می‌شود". دکتر سی گفت: "این شگفت انگیز است که او بسیار کوچک است (فقط به اندازه یک لیموترش)، اما می تواند یک مادر را اینقدر استرس داشته باشد." در طول این فرآیند، او توضیح داد که قلب، سپس کلیه، سپس معده و غیره را بررسی می‌کند، حتی انگشتان دست و پا را هم می‌شماریم.

پس از 15 دقیقه، دکتر سی گفت: "من یک بررسی کامل روی نوزاد انجام دادم، تا جایی که معمولا فقط در هفته 20 انجام می دهیم، کودک شما بسیار طبیعی به نظر می رسد. من بچه شما را دوست دارم.» او با حالتی آرام پوزخندی زد و ادامه داد: «این بدان معناست که احتمالاً فقط جفت است که ما در گذشته تجربه کرده بودیم. اما برای اطمینان 100٪، هنوز هم انجام آمنیوسنتز توصیه می شود.

این یک آرامش واقعی بود. آن روز همه ما خیلی خوشحال بودیم. اگر چه نتیجه واقعی در 3 هفته تایید می شود.

تریزومی ۲ چیست؟

وقتی به خانه رسیدیم، در Trisomy 2 جستجوی دیوانه‌وار انجام دادم. متأسفانه، به نظر می‌رسد که این بیماری آنقدر نادر است (احتمالاً به این دلیل که فناوری NIPT کاملاً جدید بود) که نتوانستم کسی را پیدا کنم که داستان‌های آنلاین را به اشتراک بگذارد. تنها چیزی که پیدا کردم چند مقاله تحقیقاتی پزشکی بود، خواندن آن ترسناک بود. حتی یک تصویر گوگل در تریزومی 2 باعث ایجاد تصاویر ناراحت کننده می شود.

نوع بشر دارای 23 جفت کروموزوم است، هر کروموزوم حامل مقدار معینی از DNA است که (از طریق RNA) به پروتئین روی سلول دستور می دهد تا کار خود را انجام دهد. هر بار که یک سلول تکثیر می شود، چه در طول لقاح (میوز) یا رشد بعدی (میتوز)، سلول جدید نیز 23 جفت کروموزوم دریافت می کند. در طول فرآیند تکثیر سلولی، ممکن است خطایی رخ دهد که باعث شود سلول تکثیر شده بیشتر از 23 جفت کروموزوم (تریزومی) یا کمتر (مونوسومی) داشته باشد.

تریزومی 2 به این معنی است که وجود 3 نسخه از کروموزوم 2 (به جای 2 نسخه در یک جفت) در سلول ها وجود دارد. ظاهراً هر نوع تریزومی در نوزاد باعث ایجاد برخی ناهنجاری‌ها از نظر جسمی یا عصبی خواهد شد. برخی از انواع تریزومی با زندگی سازگار نیستند، بنابراین منجر به مراحل اولیه سقط جنین می شود، در واقع تقریباً 50 درصد از سقط های سه ماهه اول به دلیل ناهنجاری کروموزومی در جنین است.

برخی از تریزومی ها مانند سندرم داون (تریزومی 21)، سندرم ادواردز (تریزومی 18) و سندرم پاتاو (تریزومی 13) با زندگی سازگار هستند، اما باعث ایجاد سطوح مختلفی از بیماری ها در نوزاد مانند امید به زندگی پایین، عملکرد نامناسب می شوند. اندام ها، ناتوانی یادگیری و غیره، در واقع، به همین دلیل غربالگری تست NIPT برای آن است.

من فقط امیدوار بودم که تریزومی 2 روی کودک نباشد، بنابراین ما هنوز می توانیم در ژوئن منتظر این زندگی جدید باشیم، حتی اگر او کمی زودتر بیرون بیاید.

کریسمس و سال نو

2 هفته بعد تاریک و طولانی و بارانی بود، به دلیل ناشناخته ها در مورد کودک نتوانستیم جشن بگیریم، حتی بهترین سناریو به معنای برخی از عوارض در بارداری بود. من هرگز این را تصور نکرده ام.

در تعطیلات 2 هفته ای، بیشتر روزها روی مبل می نشستم، دراز می کشیدم، به سقف نگاه می کردم و هیچ کاری انجام نمی دادم. کاش زمان سریعتر می گذشت، هرگز در هیچ موقعیتی از عدم اطمینان خوشم نمی آمد، نه در مورد چنین موضوع مهمی.

با دوستانی آشنا شدیم، سعی کردم این داستان را برای افراد مختلف تکرار کنم، در نهایت توانستم بدون گریه آن را بگویم، همه دوستانم حمایت کردند، همه ما متقاعد شدیم که کودک بدون هیچ گونه اختلال ژنتیکی خواهد بود یا حداقل ، همه امیدوار بودیم.

ایده اولیه من برای اعلام زندگی جدید در کارت کریسمس کاملاً از ذهن من دور شد.

هفته 15 - آمنیوسنتز

عمل آمنیوسنتز در روز دوشنبه 10 ژانویه در ساعت 9 صبح در یو. برخی از حمایت های عاطفی ما هنوز هم می‌توانستیم تصمیم بگیریم که از این روش صرفنظر کنیم، اما هم R و هم من مایلیم به کودک اطمینان خاطر داشته باشیم، بنابراین تصمیم گرفتیم آمنیوسنتز را ادامه دهیم.

سپس به سراغ پزشک دیگری رفتیم که در انجام این روش متخصص است. بعد از نیم ساعت انتظار وارد اتاق مشاوره شدیم، دکتر با استفاده از سونوگرافی شروع به بررسی نوزاد کرد. "هوم، بچه در وضعیت عجیبی قرار دارد، او کاملاً پنهان شده است، انجام این عمل دشوار است، بهتر است دوشنبه آینده برگردید."

"چی؟!" خشمگین بودم و همچنین سرگرم بودم، عصبانی بودم زیرا 30 دقیقه رانندگی کردم و 30 دقیقه دیگر منتظر ماندم، بعد از 1 دقیقه مشاوره فقط به من گفته شود که هفته آینده دوباره برگردم. در همین حال، من نیز سرگرم شدم، زیرا خنده دار بود که کودک به نظر لجباز است، شاید او نمی خواست این عمل انجام شود، بنابراین او پنهان شده بود. حتی داشتم تصور میکردم وقتی بزرگ شد هر وقت لجباز جلوه کرد بهش میگم تو شکم من اینجوری بودی!

هفته 16 - آمنیوسنتز

پس از یک هفته دیگر انتظار ناامیدانه، دوباره در صبح دوشنبه خود را در UZ Leuven دیدیم. وضعیت نوزاد هنوز کامل نبود، اما او توانست پس از چند دقیقه از خواب بیدار شود.

3 پرسنل پزشکی زن در اتاق، یک دستیار، یک پزشک که مسئول این عمل بود و یک ناظر حضور داشتند. دستیار مسئول نصب ابزارها در کنار من و ضدعفونی کردن شکمم و همچنین ارائه دستورالعمل های ملایم و حمایت عاطفی از من بود. آر همیشه کنارم بود. به ما توضیح داده شد که این روش فقط چند دقیقه طول می کشد، درست مانند واکسیناسیون، بنابراین نیازی به بیهوشی نیست.

اما بعد از اینکه دکتر با هدایت سونوگرافی سوزن 5 سانتی متری او را در شکم من گذاشت، توضیح داد که پیدا کردن کیسه آمنیوتیک به این راحتی نیست. مایع زیادی وجود نداشت و کودک به حرکت خود ادامه می داد، بنابراین آنها باید منتظر می ماندند.

انتظار با سوزن در من شکنجه بود، با وجود درد مداوم، به من دستور دادند که زیاد نفس نکشم، زیرا باعث حرکت شکم می شود که این عمل را دشوارتر می کند. برای بیش از 10 دقیقه، که در طی آن R دست مرا گرفت و موهایم را نوازش کرد و تکرار کرد: "ما تقریباً آنجا هستیم، تو خیلی شجاعی".

من پرسیدم چقدر فاصله داریم و دکتر گفت: "سوزن هنوز فقط در ماهیچه است، ما هنوز در حال یافتن مکانی هستیم تا مطمئن شویم که نوزاد را سوراخ نمی کنیم." من در کلی ناامیدی بودم.

در نهایت، پس از حدود 15 دقیقه، آنها آماده بودند تا سوزن را از رحم به کیسه آمنیوتیک سوراخ کنند، فقط یک ثانیه طول کشید، سپس آنها می‌توانند به سرعت مایع را بکشند.

به محض اینکه کار تمام شد، دیگر نمی توانستم نفسم را حبس کنم، درد، استرس و ناراحتی همه با هم جمع شدند و روی میز به شدت گریه کردم.

بعد از عمل، توسط دستیار به یک دستشویی هدایت شدم که می توانستم نیم ساعت قبل از رفتن به خانه دراز بکشم. اتاق بزرگی بود با چند تخت استراحت که با پرده از هم جدا شده بود. به ر گفتم بالاخره بعد از کلی انتظار برای بچه هر کاری از دستم بر بیاد انجام دادم بقیه منتظر نتیجه باشم امیدوارم نتیجه خوب باشه. "خواهد بود." آر با قاطعیت گفت.

در طول مدت انتظار، یکی از پرستاران از من سر زد و از من پرسید که حالم چطور است، به نظر می رسد که او در مورد وضعیت من توضیح داده شده است و او همدلی زیادی نشان می دهد که باید دو بار برای سوراخ کردن بیایم، و بیشتر از حد انتظار طول کشید.

دکتر استاد دیگری بعداً آمد و از من پرسید که آیا می‌خواهم برای دکتری او رضایت دهم. مقاله، که یک مطالعه بر روی تریزومی 2 روی جفت بود. فرضیه او این بود که تریزومی 2 روی جفت، به غیر از آخرین مرحله تأمین مواد مغذی، که از نظر پزشکی قبلاً تجربه کرده بودند (با تریزومی 16) بر رشد طبیعی نوزاد تأثیر نمی گذارد. او می‌خواهد جفت را بعد از زایمان در ماه ژوئن مورد بررسی قرار دهد تا به طور مثبت این موضوع را تایید کند.

در سال 2020، پایان نامه خود را برای دومین دوره کارشناسی ارشدم با تلاش زیاد و کمک دیگران برای جمع آوری داده ها به پایان رساندم، تمرین خوبی بود. اگر بتوانم در پیش بردن مرز دانش پزشکی کمی بیشتر کمک کنم تا بتوانم درمان بهتری برای سودمندی دیگران ایجاد کنم، دوست دارم. من رضایت نامه را بدون تردید امضا کردم.

نتیجه آمنیوسنتز

من 2 روز مرخصی استعلاجی گرفتم تا بعد از عمل بهبود پیدا کنم، خوشبختانه هیچ عارضه ای مانند شکستن کیسه آب، تب، خونریزی باکره و غیره برایم پیش نیامد، بنابراین تونستم طبق برنامه به سر کار برگردم. اون جمعه حین کار از بیمارستان به من زنگ زد، عصبی بودم و به دکتر گفتم صبر کن تا برم پایین تا R رو بیارم تا با هم نتیجه رو گوش کنیم (هر دو از خونه کار می کردیم).

نفس، نفس، سپس دکتر گفت، همانطور که انتظار می رفت، تریزومی 2 در مایع آمنیوتیک یافت نشد، که تأیید می کرد که ژن کودک کاملاً طبیعی است.

از دکتر تشکر کردیم و مدت زیادی همدیگر را در آغوش گرفتیم. این اولین خبر خوب برای کل ماه بود! ما نمی توانستیم منتظر بمانیم تا این خبر را با خانواده ها و دوستانی که شرایط را می دانستند به اشتراک بگذاریم، همه خوشحال بودند.

هفته 17-19 آرامش و شادی

2 تا 3 هفته بعدی شگفت‌انگیز بود، نور روز طولانی‌تر شد، هوا بهتر بود، هنوز سرد اما کاملا آفتابی بود و شکمم شروع به ترکیدن کرد. خلق و خوی ما کاملاً مثبت بود زیرا می دانستیم کودکمان اختلالات ژنتیکی ندارد.

در خانه هر وقت به چیزی نیاز داشتم، دستانم را به کمرم می‌کشیدم و شکمم را با حالتی خراب به آر نشان می‌دادم و می‌گفتم «بچه می‌خواهد...»، همیشه مثل یک طلسم کار می‌کرد، من خوشبخت‌ترین زن دنیا بودم. .

من هر روز بیرون از خانه قدم می زدم و با شکم دریده ام با غرور راه می رفتم، طوری که به همه دنیا می گفتم: "من دارم مامان می شوم!"

ناگهان متوجه شدیم که مشغول آماده سازی وسایل کودک هستیم، هدایای زیادی از دوستان برای کودک و خودم گرفتیم، برای یکی از مهدکودک های نزدیک محل خود درخواست دادیم، نام مستعار خود را نهایی کردیم. بچه کوچک. آخر هفته ها برای بررسی وسایل بارداری و نوزاد به مرکز خرید داکس در بروکسل رفتیم، چند لباس بارداری زیبا گرفتم.

سال جدید قمری به اول فوریه سال 2022 رسید، گروه خانوادگی Wechat ما مملو از شادی بود. یکی از سنت های چینی این است که بزرگسالان پاکت های قرمز با پول نقد (پول خوش شانس) را به نسل بعدی می دهند، این در واقع یک رسم است که نماد رابطه بین بزرگسالان است. به هر حال، در خانواده من، همه از این خبر و دردسری که ما متحمل شدیم خوشحال بودند، شروع کردند به ارسال پول شانس برای نوزاد متولد نشده ما.

من مشتاقانه منتظر ملاقات با نوزادمان در هفته 20 برای سونوگرافی بعدی بودم.

همه چیز عالی بود، حالا که به عقب نگاه کردم، در واقع آرامش قبل از طوفان بود.

آپاندیسیت حاد

روز دوشنبه 7 فوریه، ناگهان از معده درد متناوب رنج بردم، احساس آنفولانزای معده را داشتم. قبلا هم داشتم ولی معمولا فقط چند ساعت طول میکشید. اما این بار یک روز و نیم به طور مداوم آن را داشتم، بنابراین به اورژانس هلیگ هارت در لوون رفتیم.

خلاصه بعد از 3 ساعت انتظار به تنهایی (به دلیل کووید، R فقط می توانست بیرون منتظر بماند) و تحت معاینه پزشکان مختلف، در نهایت توسط رادیولوژیست تشخیص آپاندیسیت حاد من داده شد. جراح پیشنهاد داد که فورا عمل شود. هم من و هم R نگران نوزاد بودیم، اما ظاهراً از نظر پزشکی به نظر می رسد که درمان محافظه کارانه آپاندیسیت در دوران بارداری نسبت به عمل خطرناک تر باشد، زیرا آپاندیسیت هر زمان ممکن است عود کند، و اگر کودک بزرگتر باشد، عمل جراحی دشوارتر است. این جراح همچنین توضیح داد که از نظر پزشکی هیچ مدرکی مبنی بر اینکه عمل با بیهوشی باعث ایجاد نقص در نوزاد شود وجود ندارد. بنابراین 10 دقیقه پس از تشخیص به اتاق عمل هل داده شدم.

قبل از ورود به اتاق عمل، توانستم برای چند دقیقه R را ببینم. می ترسیدم، اولین بار بود که با بیهوشی عمومی عمل می کردم، نمی دانستم چه اتفاقی می افتد و آیا می توانم از خواب بیدار شوم یا نه. پزشکان حتی مطمئن نبودند که من بعد از عمل کجا استراحت کنم، اما او بسیار مهربان بود که قول داد بعد از جراحی با R تماس بگیرد. R مجبور شد در حالی که من تحت عمل جراحی بودم به خانه برگردد.

آخرین چیزی که یادم آمد این بود که بیهوشی به من بیهوشی عمومی داد، شکایت کردم که کمی رگم آسیب دیده، او گفت طبیعی است، بعد خوابم برد.

بعد از جراحی

وقتی از خواب بیدار شدم، ساعت 3 صبح بود، احساس شگفت انگیزی داشتم، به نظر می رسید که از باردار شدنم چنین خواب عمیقی نداشته ام (اگرچه فقط 1 ساعت و نیم گذشته است). پرستاران و جراح اطرافم را گرفته بودند. جراح با R تماس می گرفت تا به او بگوید که جراحی تمام شده است، و همه چیز خوب پیش رفت، زیرا عمل به موقع انجام شد، عفونت دیگری مشاهده نشد. من شنیدم که R از او پرسید که آیا می تواند با من صحبت کند، جراح تلفن را کنار گوش من گذاشت. R در تلفن پرسید: "چه احساسی داری؟ ".

من همچنان با چشمان بسته پاسخ دادم: "احساس خوبی دارم، باید بخوابی". سپس صدای خنده او و پرستاران اطراف را شنیدم، واقعاً نمی دانستم چه اتفاقی افتاده است. روز بعد وقتی R را ملاقات کردم، او به من گفت که به دلیل بیهوشی، من خیلی بلند صحبت کردم، اما خیلی آهسته، مثل یک تنبل صحبت کردم: "تو... باید... برو... بخوابی" به نظر خنده دار می آمد. اما او خوشحال بود که به نظر می رسید من انرژی زیادی دارم.

بعد از جراحی، یک پرستار 30 دقیقه پیش من ماند تا فشار خون و زخم را بررسی کند، سپس به من گفت که یکی از بخش متخصص زنان برای مراقبت های بیشتر من را خواهد برد. به این دلیل که باردار بودم، پیگیری و مراقبت های بعدی توسط متخصص زنان انجام می شد، زیرا آنها سابقه بارداری من را دارند.

همینطور تخت بیمارستان من از اتاق عمل اورژانس به اتاق زایمان بخش زنان پیچید، ساعت 3 صبح چهارشنبه بود که به تنهایی در یک بیمارستان خصوصی در اتاق زایمان نوزاد مستقر شدم. چند پرستار آمدند تا مرا بررسی کنند و توضیح دادند که اگر چیزی لازم است باید یک دکمه قرمز را بالای سرم فشار دهم، به خصوص اگر بخواهم به توالت بروم.

به جز درد جسمی در شکم، در واقع بسیار پرانرژی بودم، حتی کمی هیجان زده بودم، زیرا این اتاق همان اتاقی خواهد بود که من بعد از چند ماه نوزاد کوچکم را به دنیا می‌آورم (اتاق مجهز به فضای تعویض پوشک بود. و حمام کردن بچه)، من همیشه فکر می کردم که چگونه به نظر می رسد.

چون خیلی هیجان زده بودم که نمی توانستم بخوابم، چت تصویری را با خواهر و والدینم شروع کردم. من در مورد تجربه خود به آنها گفتم، تا کنون احساس می کردم که توسط کادر پزشکی به خوبی مراقبت شده ام، به خصوص در یک اتاق بیمارستان خصوصی، مانند یک هتل با سرویس اتاق.

حوالی ساعت 7 صبح، 1 پرستار و 1 ماما برای بررسی من آمدند و چند سوال از من پرسیدند:

"احساس تهوع دارید؟" - "نه" "تب؟ "-"نه" "سردرد؟" - "نه" "گرسنه ای؟" - یک شرکت "بله".

هر دو شروع به خندیدن کردند، حدس می‌زنم بعد از عمل به ندرت مریضی با این انرژی خوب را دیدند، گفتند باید با جراح تماس بگیرند تا ببینند می‌توانم چیزی بخورم. سپس بیمارستان ماست و نان تست یا نان سفید برای 3 وعده غذایی در روز به من داد.

آنها همچنین به من توضیح دادند که دکتر C در آن روز در هلیگ هارت کار نمی کرد، اما او من و کودک را روز بعد قبل از خروج از بیمارستان می دید، این خوب بود، به این معنی بود که من می توانستم نوزاد را یک هفته زودتر ملاقات کنم. قرار 20 هفته ای

حوالی ساعت 10 صبح، R به ملاقات من آمد، از حضور او لذت بردیم، چون می توانستیم چت کنیم، او می تواند به من کمک کند تا به توالت برسم، متوجه شدیم که چون در اتاق زایمان بودیم، حتی یک مبل تختخواب شو هم وجود داشت. که او می توانست شب را در آن بماند (این مجموعه ای بود که پدر نوزاد جدید را همراهی کند)! چه لاکچری برای ما. اگر من یک بیمار آپاندیسیت معمولی بودم، فقط در یک اتاق مراقبت معمولی بستری می‌شدم، سپس R فقط می‌توانست در ساعات مشخصی ملاقات کند، و من در طول شب تنها بودم.

آن شب، R پیشنهاد تماشای یک فیلم کمدی برای من را داد، نه، ایده خوبی نیست! چون فقط بعد از 2 دقیقه متوجه شدم که خنده واقعاً شکمم را که کمتر از 24 ساعت پیش عمل کرده بود صدمه زد. بنابراین ما چند اجرا آرام در سال جدید را تماشا کردیم، من از شرکت بسیار خوشحال بودم.

از زمان بارداری مجبور شدم نیمه شب به توالت بروم، حدود ساعت 5 صبح به من کمک کرد تا به توالت بروم، پس از آن، ما یک گفتگوی سریع در مورد کودک داشتیم، حتی در مورد نام رسمی او ایده داشتیم. هر دو احساس می کردند که او از سه ماهه دوم مشکلات زیادی را پشت سر گذاشته است، بنابراین ما قطعاً می خواستیم نام رسمی چینی او حاوی کلمه ای به معنای "سلامت" باشد، ما تقریباً در آن شب به توافق می رسیدیم.

19 هفته - سونوگرافی

صبح روز بعد، لباس های تمیز جراحی بیمارستان به من داده شد و با کمک R توانستم دوش بگیرم. ساعت 10 صبح با دکتر سی قرار ملاقات داشتیم، مطب او برای مشاوره در ساختمان دیگری است اما از طریق تونل و آسانسور قابل دسترسی است. با توجه به درد زخم، ویلچر در اختیارم گذاشتند، پرستاری با فشار دادن ویلچر به من کمک کرد تا بعد از 5 دقیقه پیاده روی به اتاق انتظار برسم.

من هیجان زده و عصبی بودم، R به من کمک کرد تا برای سونوگرافی روی تخت بخوابم تا بتوانیم نوزاد را بررسی کنیم. چهارمین بار بود که او را می دیدیم. دکتر سی آن روز خیلی ساکت بود، او خیلی مشغول بود با دست چپش که کاوشگر روی شکم من را حرکت می‌داد، و دست راستش اندازه‌گیری‌های زیادی روی اندازه و ضربان قلب بچه انجام می‌داد.

"آیا نوزاد امروز در وضعیت خوبی قرار دارد"؟ با دقت پرسیدم "هوم، نه، کودک شما رنج می برد." من چیزی بیشتر نپرسیدم زیرا دیدم او بسیار جدی به نظر می رسد و واقعاً مشغول انجام اندازه گیری های زیادی است.

بعد از 15 دقیقه سونوگرافی، R به من کمک کرد تا به سمت صندلی چرخدار برگردم تا جلوی میز مشاوره دکتر سی بنشینم، تا بتواند برای ما توضیح دهد که در چه وضعیتی است. او شروع به کشیدن روی یک تکه کاغذ کرد که شکم، جفت و کودک من را نشان می داد و توضیح داد که وضعیت من بسیار شدیدتر از آن چیزی است که او در ابتدا پیش بینی کرده بود. او چند مشاهدات را توضیح داد:

جفت ضخیم تر از حد طبیعی به نظر می رسید، که نوزاد را به فضای بسیار باریکی هل داد، او کاملاً گیر کرده بود. به دلیل عملکرد نادرست جفت، مایع آمنیوتیک در کیسه بسیار کم بود، نوزاد قادر به حرکت آزاد نبود، به همین دلیل در وضعیت و حالت بسیار عجیبی قرار داشت. پاهایش به صورتش بود و نمی توانست به راحتی خود را تنظیم کند. نوزاد مواد مغذی کافی از جفت دریافت نمی کرد، او قبلاً سعی می کرد با پمپاژ خون بیشتر به مغزش جبران کند. سونوگرافی نشان داد که خون بسیار سریعتر از سایر قسمت های بدن به مغز او پمپاژ می شود. - او تمام تلاشش را می کرد که زنده بماند نوزاد به شدت کمبود اکسیژن و مواد مغذی داشت، سرش 2 هفته از نوزاد عادی عقب بود و بدنش 4 هفته عقب بود. وزن او 160 گرم بود در حالی که یک نوزاد طبیعی در این زمان باید حداقل دو برابر وزن داشته باشد. بعد از اینکه او تمام حقایق را در حین نقاشی توضیح داد، دکتر سی به چشمان من نگاه کرد و گفت: "اگر ما کاری نکنیم، ممکن است بچه خیلی زود در رحم شما بمیرد". چشمانش کم کم قرمز شد اما صدایش ثابت ماند. "متاسفانه در حال حاضر خیلی زود است که کودک را وادار کنیم و او را در بیرون نجات دهیم، زیرا او خیلی کوچک است، ما به وزن او حداقل 500 گرم نیاز داریم."

از گریه بی صدا به گریه بسیار شدید رسیدم، احساس کردم نمی توانم نفس بکشم.

"من واقعا متاسفم، شما می توانید ماسک خود را بردارید."

دست چپم روی زخم روی شکمم فشار می آورد و دست راستم سعی می کرد اشک هایم را خشک کند. دیشب تجربه کردم که خندیدن برای زخم بعد از جراحی من خوب نیست، اما در واقع گریه درد بیشتری داشت، زیرا گریه باعث نفس های کوتاه می شد که عضلات شکم را تکان می داد، لعنتی بدتر درد می کرد.

دکتر سی ادامه داد: "در چنین مورد شدید، برخی از والدین بسیار فداکار هستند، آنها ترجیح می دهند بارداری را ادامه دهند و اجازه دهند طبیعت تصمیم بگیرد، ما به آن احترام می گذاریم، اما به خاطر داشته باشید که پس از آن باید به طور مکرر نظارت کنیم زیرا ممکن است کودک مانع از بارداری شود. هر لحظه ضربان قلب می زند، هیچ کاری نمی توانیم در مورد آن انجام دهیم. به عنوان والدین شما همچنین می توانید تصمیم بگیرید که بارداری را متوقف کنید، سپس ما می توانیم یک سقط القایی را ترتیب دهیم که بسیار نزدیک به زایمان طبیعی است. اگر تصمیم گرفتید بارداری را متوقف کنید، باید به طور رسمی در جلسه کارکنان در مورد آن صحبت کنم تا تأیید رسمی داشته باشم.

من و R بیش از 10 سال است که با هم هستیم، ما فقط 2 سال پیش تصمیم گرفتیم که تلاش برای بچه دار شدن را شروع کنیم، زمانی که خود را به اندازه کافی بالغ می دانستیم. آن موقع من فوق لیسانس دوم را تمام کردم، کارمان ثابت بود، سرپناه داشتیم. ما فکر می‌کردیم اگر هنوز از نظر مالی و عاطفی آماده نبودیم، آوردن یک نوزاد به دنیا مسئولیتی ندارد. من متوجه شدم که تا به حال، بچه دار شدن تنها چیزی بود که در زندگی ام می خواستم اما نمی توانستم با سخت کار کردن به آن برسم، خیلی چیزها خارج از کنترل من بودند. بعد از 1 سال و نیم تلاش، هیچ اتفاقی نیفتاد، به مرکز باروری رفتیم تا بررسی کنیم که آیا مشکلی وجود دارد، معلوم شد که هر دو سالم هستیم. به ما توصیه شد تا 6 ماه دیگر با استرس کمتر به تلاش ادامه دهیم. بالاخره شانس ما آمد.

این بار از نظر عاطفی و مالی آماده بودیم، اما از نظر جسمی تمسخر شده بود، به نظر می رسید من حاضر نیستم این نوزاد را تامین کنم.

«انتخاب در دست والدین است. " فکر می‌کنم می‌خواهم بارداری را متوقف کنم، او در حال حاضر خیلی رنج می‌برد، برای همه ما کافی است.» به آر نگاه کردم به امید اینکه با حرفم موافق باشد، سر به من تکان داد، آنقدر خوش شانس بودم که روند تفکر ما همیشه هماهنگ بود.

او می گوید: «در این مورد یک پوشش نقره ای وجود دارد، در چنین مواردی، برخی از مادران زمانی که بدن تشخیص می دهد که کودک مواد مغذی کافی ندارد، واکنش فیزیکی نشان می دهند. سعی می کند خون بیشتری را به رحم پمپاژ کند و باعث فشار خون بالا شود که باید درمان شود. فشار خونت را چک کردم، تو خوب هستی.»

باید خوشحال می‌شدم، اما تقریباً با عصبانیت واکنش نشان دادم: «می‌دانی چرا بدنم برای بچه واکنشی نشان نداد؟ من همیشه در سه ماهه اول باردار نبودم، احساس می کردم بدنم می تواند کارهای بیشتری انجام دهد.

"نه، اینطور فکر نکن، بدشانسی است که این اتفاق افتاده است، اما تو مادر بسیار خوبی هستی، دیگر هرگز این موضوع را به گردن خودت نده.

نمی‌توانستم جلوی گریه‌ام را بگیرم، از خودم متنفرم، از موقعیت متنفرم، از بچه‌ی بیچاره متنفرم که تلاش می‌کرد زنده بماند، اما کاری از دستم برنمی‌آمد. بعد از چندین نفس طولانی، گفتم: "ممنون دکتر، متوجه شدم، مشکلی نیست".

"نه، خوب نیست، اما همین که هست." او گفت.

من نگران برگ های بیماری آپاندیسیت و سپس روش خاتمه بودم، بنابراین پرسیدم برای توقف بارداری چقدر زمان برای بهبودی نیاز دارم؟

او در چشمانم به من نگاه کرد و گفت: "ریکاوری فیزیکی حدود یک ماه طول می کشد. با این حال، بهبود عاطفی - نه تا زمانی که فرد بعدی را در آغوش خود داشته باشید.

دکتر سی قرار دیگری را برای دوشنبه آینده در یو.

در راه برگشت، دکتر سی ویلچر را برایم هل داد، شبیه یک بیمار مبتلا به بیماری صعب العلاج به نظر می رسیدم، لباس بیمارستان به تن داشتم، ظاهری کسل کننده، بی انرژی و پر از اشک داشتم.

بعد از برگشتن از مشاوره تمام روز روی تخت بیمارستان دراز کشیدم و به شادی و استرس کل 5 ماه بارداریم فکر می کردم. در یک روز، از نامگذاری یک نوزاد به توقف او رسیدیم. احساساتم من را از اشک های بی صدا به گریه های بلند گهگاه تبدیل می کند. هر بار R می آمد و مرا در آغوش می گرفت و تکرار می کرد:

"ما از نو شروع می کنیم، ما جوان و سالم هستیم، در آینده هر تعداد بچه بخواهی خواهیم داشت." سپس پیشانی اش را روی پیشانی من گذاشت و سپس لب هایم را بوسید.

از بیمارستان به خانه برگشت

روز بعد در روز جمعه 11 بهمن، یک روز بارانی و طوفانی بود، صبح زود توانستم از بیمارستان خارج شوم. پس از رسیدن به خانه، R مشغول پختن سوپ برای من شد تا به بهبود آپاندیسیت کمک کنم. روی مبل دراز کشیدم و از پنجره به باران نگاه کردم و فهمیدم که درد جسمی نمی تواند مرا شکست دهد، اما درد عاطفی می تواند. نمی‌توانستم تمام جزئیات مربوط به ختم نوزادم را تصور کنم، هر از گاهی به خواب می‌رفتم و در طی آن کابوس‌های اتاق زایمان پر از خون و وحشت را دیدم.

بعد از ناهار وارد اتاق خواب شدم و به کمد لباس پر از لباس بچه و لباس بارداری نگاه کردم، اشک مثل رودخانه روی صورتم جاری شد. می خواستم آنها را کنار بگذارم، اما نمی توانستم زیاد حرکت کنم یا خم شوم بدون اینکه به خودم صدمه بزنم. متوجه شدم که هنوز فرصت پوشیدن لباس‌های بارداری جدیدم را که آخر هفته گذشته خریداری کردم، ندارم.

من و R کمی بین خودمان نشستیم قبل از اینکه آن را برای والدین و دوستان بیاوریم، چون نمی‌توانستم بدون گریه دیوانه‌وار به کسی بگویم، هر دو به زمان نیاز داشتیم تا خود اخبار را جذب کنیم.

من هر شب برای رفتن به توالت معمولاً ساعت 3 یا 4 صبح از خواب بیدار می شدم، در طول یک هفته هنوز به کمک R نیاز داشتم. من هرگز نتوانستم بعد از استراحت دوباره بخوابم، اما در آغوش R گریه می کردم، او همیشه تکرار می کرد: "خوب خواهد شد، ما از نو شروع خواهیم کرد".

آخر هفته یکی از دوستان نزدیکش به خاطر عمل جراحی به دیدن من آمد، او به من گفت که هفته گذشته اولین دور IVF خود را امتحان کرده است، اما موفق نشد. من دیگر نتوانستم مقاومت کنم و به او گفتم که بچه ام را هم از دست می دهم، سپس همدیگر را در آغوش گرفتیم و با هم گریه کردیم. حدس می‌زنم فقط افرادی که در موقعیت مشابهی قرار دارند می‌توانند درد را در سطحی مشابه درک کنند.

برنامه ریزی و جزئیات برای سقط جنین القایی

در 14 فوریه دوشنبه، فید رسانه های اجتماعی برای جشن روز ولنتاین مملو از عشق و شادی بود، ما به UZ Leuven آمدیم تا دکتر C و یک دکتر پروفسور دیگر، دکتر R را ملاقات کنیم. ما در مورد نتیجه پزشکی مطلع شدیم. در جلسه کارکنان صبح همان روز، همه اعضا در مورد عدم اعتراض به تصمیم برای خاتمه بارداری اتفاق نظر داشتند. دکتر R یک سونوگرافی دیگر روی من انجام داد تا یافته های پنج شنبه گذشته را دوبرابر تایید کند. همانطور که انتظار می رفت، هیچ تغییری در وضعیت وجود نداشت، او گفت که می خواهد به من بگوید که دکتر C کاملاً اشتباه می کند، اما واقعیت این بود که به همان شدتی بود که قبلاً برای من توصیف شده بود.

سپس ما را به مدیر پرونده - یک ماما به نام خانم ج - معرفی کردیم تا در مورد آنچه در روز زایمان اتفاق می افتد توضیح دهد.

در بلژیک، ختم بارداری یک موضوع بسیار حساس است، سقط جنین بعد از 12 هفته فقط در صورت وجود خطر پزشکی مجاز است. از نظر قانونی، کادر پزشکی نمی توانند تصمیمی را به والدین اجباری یا توصیه کنند - اگر والدین تصمیم به خاتمه نوزاد دارند - باید حداقل 6 روز زمان بازتاب در اختیار آنها بگذارند. من از خانم ج یاد گرفتم که ختم بارداری بعد از 12 هفته معمولاً از طریق یک فرآیند زایمان القایی و نزدیک به زایمان طبیعی انجام می شود، که پس از آن والدین می توانند تصمیم بگیرند که به نوزاد نگاه کنند (یا نه). نوزادی که به دنیا آمده فوت شده و باید دفن یا سوزانده شود. این بیمارستان همچنین خدمات شبانی را ارائه می دهد، می تواند یک مراسم رسمی خداحافظی در اتاق زایمان یا در یک کلیسای اختصاصی برگزار شود.

بیمارستان همچنین پیشنهاد کرد که آزمایش‌های اضافی (مانند بیوپسی و کالبد شکافی) روی جفت و جنین پس از زایمان انجام شود تا بتوان از فاصله نزدیک متوجه شد که چه چیزی و در صورت امکان چرا این اتفاق افتاده است، همچنین کمکی به علوم پزشکی. مشاوره دیگری با ما انجام می شود تا یافته ها را 6 هفته پس از زایمان به ما ارائه دهیم.

من و ر به عنوان دو مهندس، از نظر تصمیم گیری، هر دو بیشتر علمی گرایش داشتیم. ما به آزمایش جفت و جنین بعد از زایمان بله گفتیم، اما برای تشریفات جنین، هر دو سرمان را تکان می دادیم، حتی نمی خواستیم بچه را ببینیم که باعث ناراحتی بیشتر می شود و من. متقاعد شده بود که کابوس های بیشتری می بینم. در ذهن ما، انجام حرکات بزرگ در مورد مرگ نوزاد متولد نشده، فراموشی و حرکت به جلو را برای ما دشوارتر می کند، ما ترجیح می دهیم تمام مراحل پس از زایمان را به بیمارستان واگذار کنیم.

خانم ج به تصمیم ما احترام گذاشت و تاکید کرد که هیچ تصمیم درست یا اشتباهی وجود ندارد، ما هنوز هم می‌توانیم در روز تحویل نظر خود را تغییر دهیم، خانم ج گفت: "فقط به جریان بروید". او متوجه شد که در جلسه، هر چه جزئیات بیشتری بیان می کند، اشک من بیشتر می شود، سپس ایستاد و اعلامیه ای را به ما داد تا آن را در خانه بخوانیم.

از آنجایی که هنوز در حال بهبودی از آپاندیسیت بودم، تاریخ زایمان برای هفته آینده چهارشنبه 23 فوریه تعیین شد، من برای زایمان القایی در بیمارستان بستری خواهم شد. 2 روز قبل از آن، مجبور شدم برای مدارک و تعویض کووید به بیمارستان بیایم و همچنین شروع به مصرف قرص کنم تا این روند پیش برود.

پذیرش - پذیرفته شدن

یک هفته دیگر در خانه ماندیم تا از نظر جسمی ریکاوری کنیم و از نظر روحی آماده شویم. هر زمان که احساساتم خیلی پایین می آمد، شروع می کردم به نوشتن احساساتم در دفترچه یادداشت کنم، آن وقت حالم بهتر می شد. یک روز از خواب بیدار شدم و ناگهان واقعیت را پذیرفتم. این عادلانه نیست، اما در حال وقوع است. با نگاهی به گذشته به همه فراز و نشیب ها، انواع و اقسام نشانه هایی وجود داشت که قرار نبوده باشد، کاری جز پذیرش آن نمی توانم انجام دهم.

آن روزها احساس خوبی داشتم و حتی برای رسیدگی به برخی از مسائل مربوط به کار کمی سر کار برگشتم. من هنوز تخیل زیادی در مورد روش زایمان داشتم، اما امیدوار بودم زمان به سرعت بگذرد تا به زودی تمام شود.

فرآیند قبل از تحویل

دوشنبه 21 بهمن ماه برای آخرین ملاقات با خانم ج قبل از بستری دوباره به بیمارستان آمدیم. بهبودی من از آپاندیسیت کاملاً خوب بود، احساساتم نیز کاملاً کنترل شده بود، بنابراین همه چیز خوب بود. ما کاغذ را امضا کردیم، مبادله کووید را انجام دادیم و من قرص را مصرف کردم تا هورمون بارداری ام را "شکستن" کنم. آر گفت: «پس شروع می‌شود».

روز بعد، حوالی ساعت 9 صبح از خواب بیدار شدم، معمولاً شروع به چک کردن تلفنم کردم و یک متن قرمز بزرگ روی برنامه پزشکی من "Covid POSITIVE" ظاهر شد. راستش نمی‌دانستم چگونه و چه زمانی به کووید مبتلا شدم، در هفته‌های گذشته کسی را ندیدم و هیچ علامتی را احساس نکردم.

آن روز مجبور شدم دوباره به بیمارستان برگردم تا آزمایش خون انجام دهم تا تأیید کنم که آیا عفونت در ابتدا یا در مرحله پایانی بوده است، این تفاوت برنامه بستری را تغییر نمی‌دهد، اما در اقدامات ایمنی تفاوت ایجاد می‌کند. کادر پزشکی اطرافم

پس از بازگشت از بیمارستان، از R درخواست کردم تا یک تکه چیزکیک برای من از نانوایی تهیه کند، من هرگز شیرین نبودم، اما اخیراً زندگی با من واقعاً تلخ شده است.

با لحنی بسیار ناامید به آر گفتم: «همه چیزهایی که می توانستند یا نمی توانستند اشتباه پیش بروند، اتفاق افتاد. آر گفت: "خب، همیشه می تواند بدتر باشد" و سپس هر دو به چوب زدیم.

همیشه می تواند بدتر باشد

حدود ساعت 15:00 بود که چیزکیک را تمام کردم و برای چرت زدن آماده شدم. ناگهان کسی زنگ در را به صدا درآورد، R رفت تا آن را پاسخ دهد. بعد از 2 دقیقه به اتاق خواب آمد و تقریباً به طعنه خندید:

"یادته بهت گفتم که اوضاع همیشه میتونه بدتر باشه؟" "دوباره چی شده؟" "همسایه فقط آمد و به من گفت که از طریق خروج از پارکینگ به ماشین شما برخورد کرده است."

دیگر جایی برای عصبانیت یا ناامیدی من نبود، جز خندیدن کاری از دستمان برنمی آمد، یک تصادف رانندگی دیگر چه بلایی سرمان می آورد؟ برای چرت زدن رفتم و تصمیم گرفتم بعد از بستری با آن مقابله کنم.

تحویل

روز زایمان، ساعت 9 صبح به UZ Leuven آمدیم، توسط یک ماما به اتاق زایمان خصوصی معرفی شدیم. او با مهربانی از من پرسید که آیا دیشب خوب خوابیده‌ام، من گفتم: "هر دو واقعاً خوابمان نبرد و انتظار می‌رفت." او یک تعویض کووید دیگر روی من انجام داد و بعد از 20 دقیقه انتظار، نتیجه منفی شد. این اولین خبر خوب در چند هفته اخیر بود! امیدوارم شانس من با شروع از آنجا در مسیر درست قرار گیرد.

پروسه زایمان از ساعت 10 صبح تا 17:15 انجام شد، به من قرص هایی در ناحیه واژن (هر 3 ساعت یکبار) داده شد تا دهانه رحم را نرم کند و انقباض رحم را تحریک کند. بدن من تمام مراحل از گرفتگی، ساعت ها انقباض رحم، به علاوه استفراغ و تب (به دلیل عوارض جانبی قرص) را طی کرد. ماما بسیار حمایت کرد، او از من خواست که در صورت احساس درد بیش از حد از درخواست مسکن یا اپیدورال دریغ نکنم. در حال حاضر درد عاطفی زیادی در موقعیت شما وجود دارد، اگر چیزی برای کاهش درد فیزیکی وجود دارد، باید آن را بخواهید.

10 دقیقه بعد از گذاشتن قرص ها، احساس گرفتگی در رحمم شروع شد، پزشکان خوشحال بودند که بدنم به این سرعت واکنش نشان داد. بعد از مدتی مسکن خواستم. در یک لحظه خاص، انقباض برای من خیلی دردناک بود، دیگر نمی‌توانم مسکن بیشتری به من بدهم و کادر پزشکی تزریق اپیدورال را پیشنهاد کردند.

در یک سناریوی معمولی من هرگز مخالف آن نبودم، اما اخیراً اتفاقات بدی با احتمال کم برای من رخ داده است، من واقعاً شک داشتم که ممکن است مشکلی در روند انجام شود و سپس فلج شدم (اگر در طول فرآیند شروع به حرکت کنم). نیم ساعت دیگر درد را تحمل کردم تا اینکه دیگر نتوانستم فریاد زدن را متوقف کنم، سپس منصرف شدم و قبول کردم که از اپیدورال استفاده کنم. من خیلی خوش شانس بودم که تمام کادر پزشکی که در آن روز از من مراقبت کردند افراد با تجربه بودند، روند انجام اپیدورال بسیار روان بود، در حالی که بیهوشی انجام می شد، ماما به من کمک کرد و توضیح داد که چه انتظاری باید داشته باشم، این کمک کرد. خیلی برای ترس

10 دقیقه بعد از اپیدورال، درد کاملا برطرف شد، آرام شدم و آرام دراز کشیدم، هنوز انقباض را از رحمم حس می کنم، اما درد کاملا از بین رفت، چه جادویی! بعد از نیم ساعت استراحت احساس کردم مقداری مایع از بدنم جاری شد. به ماما گفتم: «احساس می‌کنم دارد می‌آید»، او لباس‌های زیرم را در چند ثانیه باز کرد و بعد بچه و جفت بیرون آمدند، نه فشاری، نه جیغی، یک‌دفعه بیرون آمدند.

بدنم داشت میلرزید وقتی فهمیدم بچه از قبل بیرون از من است، خیلی غیر واقعی به نظر می رسید. ماما دکتر را صدا کرد تا مرا معاینه کند. "کودک شما خیلی آرام به نظر می رسید، آیا دوست دارید نگاه کنید؟" گفتم «نه»، نگاهم را به عقب انداختم و به شدت گریه کردم. بالاخره تمام شد. R برای یک نگاه اجمالی رفت. سپس نوزاد و جفت را بردند.

درست همینطور، من مادر شدم - بدون اینکه بچه ای گریه کند در دستم.

شیائوهو واقعاً بسیار شجاع بود، با وجود اینکه در شکم من از گرسنگی می‌میرد، هنوز قبل از زایمان ضربان قلب داشت، حتی دکتر هم تعجب کرد، "او تمام تلاشش را کرد، اما متأسفانه کافی نبود."

من و ر پس از زایمان در اتاق تنها ماندیم، آن لحظه سنگین ترین لحظه زندگی من بود. یک هفته پیش، فکر می‌کردم که واقعیت را پذیرفته‌ام و دیگر خیلی احساساتی نخواهم بود. اما وقتی بالاخره این لحظه فرا رسید، وقتی از نظر جسمی مادر شدم، آنقدر احساس واقعی کردم که درد داشت.

ناگهان، تصمیم خود را مبنی بر عدم نگاه به شیائوهو به چالش کشیدم، بله فراموش کردن درد را سخت تر می کرد، اما ذهنم به من گفت که شیائوهو ارزش به یاد آوردن دارد. اگر نگاه کردن به او واقعاً باعث کابوس های بیشتری برای من شد، ترجیح می دهم از کارهایی که انجام داده ام پشیمان شوم تا از کارهایی که انجام نداده ام.

جالب است که پس از یک رویداد مهم، چگونه ذهن مردم می تواند به طور کامل تغییر کند. سپس زنگ را زدیم و خواستیم شیائوهو را ببینیم.

دایه او را در پارچه ای سفید پیچیده نزد من آورد. تو بغلم گرفتمش، خیلی بچه کوچیکی بود، فقط 21 سانتی متر، اما همه چیزش رو بدون هیچ نقص جسمی گرفته، بچه واقعی بود. سرش به سمت راستش خم شد و با دست راستش کنار صورتش مثل بچه ای در خواب عمیق به نظر می رسید. مطمئناً او بسیار آرام به نظر می رسید، بدون هیچ نشانی از گرسنگی یا عصبانیت.

با نگاه کردن به شیائوهو، هم من و هم R نمی‌توانستیم گریه‌هایم را متوقف کنیم، از اینکه نمی‌توانم با دادن محیطی راحت به او برای رشد سالم محافظت کنم، متنفر بودم، تنها کاری که می‌توانستم انجام دهم این بود که زودتر به رنج او پایان دهم.

"من همچنین می خواهم به جفت نگاهی بیندازم." این فقط یک تکه گوشت کوچک بود، چیز خاصی نبود، اما خوشحال بودم که نگاهی به آن انداختم - بخشی از من که مرتکب جنایت شد.

دلایل زیادی برای مادر شدن، به ارث بردن ثروت، خرد، جست و جوی وابستگی ها هنگام پیر شدن و غیره وجود دارد، بزرگترین دلیل من برای مادر شدن درباره «عشق بی قید و شرط» است. آموختم و مشاهده کردم که عشق بی قید و شرط فقط بین والدین و فرزندان وجود دارد، فراتر از هر رابطه دیگری. من می خواستم فرصتی برای تجربه آن پیدا کنم. با نگاه کردن به شیائوهو در بازویم، او فقط یک گوشت مرده نبود که از من بیرون می آمد و باید فراموش شود، او پسر من بود، سزاوار عشق بی قید و شرط من بود، هر چقدر هم که می شد.

سپس درخواست ملاقات با خانم E را از خدمات شبانی در بیمارستان کردیم، می‌خواهیم قبل از خروج از بیمارستان یک مراسم خداحافظی کوچک با او داشته باشیم. خانم ای بانوی جوان، با موهای مجعد بلوند و صدای زیبا. او ابتدا از وضعیت ما صمیمانه ابراز تأسف کرد و سپس از ما پرسید که دوست داریم مراسم چگونه باشد، قرار شد فردا ساعت 11 صبح قبل از خروج از بیمارستان با هم ملاقات کنیم.

مراسم تبرک

صبح روز بعد ساعت 11 صبح، خانم E به همراه شیائوهو در یک جعبه به اتاق ما آمدند. می خواستیم مراسم ساده و محترمانه باشد. Xiaohu در یک پارچه زرد روشن و زیبا پیچیده شده بود و یک خرس عروسکی در کنار او بود و در یک سبد زیبا از بامبو قرار داشت. ما او را روی تخت بیمارستان گذاشتیم، من روی تخت کنارش نشستم و R و خانم E روی صندلی های روبروی ما نشستند، یک جمع بسیار صمیمی بین ما 4 نفر بود.

خانم ای با صدای زیبایش با خواندن صلوات برای شیائوهو شروع کرد، خیلی صمیمانه بود، احساس کردم می تواند با شیائوهو گفتگو کند. در حین صلوات، با عشق و ترحم کامل به شیائوهو نگاه کردم، هم اشک و هم پوزه در ماسکم جاری شده بود و نفس کشیدن را سخت می کرد.

در حالی که زیر باران به سمت پارکینگ می رفتم، نمی توانستم فکر کنم که با شیائوهو در شکمم وارد شدم، با رحم خالی و قلب خالی به اضافه یک جعبه حافظه شیائو از بیمارستان خارج شدم. در حین راه رفتن رحمم سبک شد اما بدنم سنگین شد، تمام روز چشمانم از گریه ورم می کرد. به من 3 هفته مرخصی استعلاجی برای بهبودی جسمی و روحی داده شد.

هورمون چیز جالبی است، پس از بازگشت از بیمارستان به خانه، احساس خستگی شدید کردم. روزهای بعد آسان نبود، یبوست، عفونت مثانه، درد و تورم سینه (آماده شدن برای تولید شیر)، سرما... یکی پس از دیگری به سراغم آمدند، اکثر آنها واکنش های طبیعی بعد از زایمان بود. من آن روزها نسبتاً بداخلاق شدم، هر زمان که احساسات شروع شد، آنها را تمام شده نوشتم و به خودم گفتم "همه چیز بهتر خواهد شد".

بعد از 2 هفته، اوضاع از قبل بهتر شده بود.

Xiaohu در گورستان در Leuven، در کنار آپارتمان قدیمی ما به خاک سپرده شده است. منطقه ای به نام باغ ستاره وجود دارد که همه بچه های ستاره کوچک در آن دفن شده اند. خوشحال بودم که Xiaohu جای خود را برای اقامت دارد، در شهر مورد علاقه ما. من هرگز تصور نمی‌کردم زمانی که در آن اطراف زندگی می‌کردیم، به دیدار کسی در قبرستان برویم.

حق شناسی

در طول دوران نقاهت، نمی‌توانستم فکر کنم چه چیزی در روند بهبودی به من کمک کرد، جدای از نوشتن چیزها، به این فکر هم می‌کردم که در این موقعیت بد شانس چقدر خوش شانس بودم. تشکر فراوانی برای ابراز وجود داشتم:

تقدیم به شوهر عزیزم R که همه فراز و نشیب های من را تحمل کرد و آن روزها از من مراقبت کرد. من با او قوی تر هستم. به دوستان و خانواده ام که به من حمایت و قدرت دادند. خطاب به مدیر دلسوز و همکاران خوبم که کارهای اضافی را انجام دادند و به من زمان و فضا دادند تا بهبودی پیدا کنم. به تک تک پرسنل پزشکی در طول فرآیند، آنها مقدار زیادی حمایت عاطفی در طول فرآیند ارائه کردند که کار را بسیار آسان‌تر کرد. بلاخره بنویس

این داستان من در چند ماه اخیر است، انگار یک عمر بوده است. چیزهای زیادی در زندگی وجود دارد که نمی توانیم کنترل کنیم، اما می توانیم نحوه واکنش به آنها را کنترل کنیم. این تجربه تلخ مرا تلخ نکرد، بلکه بیشتر همدلم کرد. در گذشته اگر کسی به من می گفت که سقط جنین داشته، متاسف می شدم، اما اکنون درد او را حس می کردم.

در نهایت این سنگینی قابل تحمل است، بهار فرا رسیده است، همه چیز بهتر و بهتر می شود و زمان خوب می شود.

- پایان